سپیده صبح

آسيب هاي معنوي و اخروي‌
هيچ يك از آسيب هاي پيش گفته، به اهميت آسيب هاي معنوي نيست؛ زيرا آسيب هاي معنوي، جان و دل و به عبارت ديگر كنه حقيقت وجود آدمي را تباه مي‌سازد. خودارضايي از نظر دين يك گناه است و به تعبير قرآن زنگار بر دل مي‌نهد: «كَلاَّ بَلْ رانَ عَلي‌ قُلُوبِهِمْ ما كانُوا يَكْسِبُونَ»؛ «چنين مباد! بلكه اعمال (ناشايست) دل هاي آنان را زنگار زده است».مطففين (83)، آيه 24. زنگ يا زنگار در اشياي مادي، همان چيزي است كه روي فلزات و اشياي قيمتي مي‌نشيند و معمولاً نشانه پوسيدن و از بين رفتنِ شفافيت و درخشندگي آن و در نهايت ضايع شدن و از بين رفتن آن است. علامه طباطبايي در تفسير الميزان ‌مي‌فرمايد: از آيه شريفه سه نكته استفاده مي‌شود:
1. اعمال زشت، نقش و صورتي به نفس و روح انسان مي‌دهند؛
2. اين نقش و صورت خاص، مانع آن است كه نفس آدمي حق و حقيقت را درك كند؛
3. نفس آدمي به حسب طبع اوليه‌اش صفا و جلايي دارد كه با داشتن آن، حق را آن طور كه هست درك مي‌كند. طباطبايي، سيد محمد حسين، ترجمه تفسير الميزان، ترجمه سيد محمد باقر موسوي همداني، (تلخيص)، (قم: دفتر انتشارات اسلامي، بي‌چا، بي‌تا)،
همچنين آسيب هاي معنوي جهان گذران را در مي‌نوردد و اگر اصلاح نگردد، حيات جاودان آدمي را در معرض تباهي و شوربختي قرار مي‌دهد. از اين رو نصوص ديني نسبت به آن هشدارهاي لازم را داده ‌اند.
پيامبر اكرم‌صلي الله عليه وآله وسلم در اين باره مي‌فرمايد: «ناكح الكف ملعون»؛«ملعون است كسي كه خودارضايي كند» ري شهري، محمد، ميزان الحكمة، ج 12، ص 5654.
امام صادق‌عليه السلام نيز مي‌فرمايد: «با سه گروه خداوند در روز قيامت سخن نمي‌گويد و پاكشان نمي‌خواند و عذابي دردناك دارند، از آن سه‌اند، خودارضايي كننده و كسي كه لواط دهد»همان، ح19049.
در روايات ديگري امام صادق‌عليه السلام خودارضايي را گناه عظيم و مورد نهي الهي معرفي فرموده است‌ همان، ح 19050.